Door ​Ida Eldering-J.N.

​Zelf de beslissing kunnen nemen

Wekenlang gaan de nieuwsberichten bijna alleen over het coronavirus. Vooral over beschermende middelen en het aantal IC bedden. Wie wel en wie niet? Leeftijdsdiscriminatie?! Een uiterst zwaar dilemma. De vraag blijft: Wat is een waardig levenseinde?  Kúnnen ouderen in deze crisistijd zélf die beslissing nemen, zónder medische bemoeienis?? Waarom moet het leven van kwetsbare hoogbejaarden koste wat kost beschermd worden? Is de dood door het coronavirus voor hen een vijand of misschien een vriend?

De oude Sara

Elisabeth Kübler-Ross beschrijft in haar boek ‘Dood – het laatste stadium vaninnerlijke groei– hoe ouderen in elke fase van het leven een actieve rol moeten kunnen en blijven spelen, ook bij hun sterven en dood. Zij vertelt over de oude Sara, die voelde dat het uur van haar sterven naderde. Zij laat haar familie en de pastoor roepen. Er wordt gebeden en gezongen en zij wordt met olie gezalfd. Ieder familielid neemt persoonlijk afscheid. Enige uren later geeft zij haar levensadem terug aan de Schepper. Deze vrouw voelde dat haar zinvolle leven ten einde liep en aanvaardde dat zij nu de laatste fase van haar leven kon binnengaan en zelf afronden. In de Bijbel vinden we hier ook voorbeelden van. Jacob riep al zijn zonen bijeen en zegende hen en daarna blies hij zijn laatste adem uit. Zonder ingreep van buiten.

Groter dan ons hart

Men maakt zich in deze tijd verschrikkelijk druk om aantallen van IC bedden. Maar leggen we hiermee niet de verkeerde prioriteit? Niet alleen ouderen, maar wij allen moeten (weer?) leren aanvaarden dat wij vergankelijk zijn dat het leven eindig is. En het mooiste én allerbelangrijkste dat we weer moeten leren is dat ons eigen leven opgenomen is in een oneindig groot geheel, ‘groter dan ons hart’, ver boven ons denken en doen. Dan komt er ruimte voor een niet gekende groei in begrip en liefde en wijsheid, juist tijdens een ziekte en stervensproces. 

Duurzaam en feministisch

Het onlangs verschenen boek “Groene Theologie” van Trees van Montfoort met verrassende uitleg van overbekende bijbel teksten en visie op duurzaamheid in ecologisch en feministisch perspectief, heeft mij zeer geïnspireerd. Niet de mens staat meer centraal, maar de mensen én de dieren én de planten zijn een onlosmakelijk deel van de hele schepping!

Kunnen we met dit inzicht aan allen die gevangen zitten in angst voor de dood en die vast zitten in het medische circuit ruimte en hoop geven?