Het hardnekkige leven van vooroordelen.

In  een mooie natuurfilm zag ik hoe beren zich aanpassen aan wat in hun  leefgebied aan eten voorhanden is. De zo aaibaar lijkende reuzenpanda  heeft een ijzersterk verteringsstelsel met extra dikke wanden om zijn 12  kilo bamboe per dag weg te werken. Andere beren hebben een extra lange  snuit of voeten met bijzondere klauwen. (de foto is van Ilona Froehlich /  Unsplash)

Doen mensen dat ook? Het lijkt mij dat die soort probeert de natuur aan te passen. Het omgekeerde dus. In de verhitte discussies over klimaat, stikstof, vogelgriep en virussen vestigen we graag onze hoop ons technologie. De minst gewenste optie lijkt te zijn dat we zelf zouden kunnen veranderen. Van eetgewoonte bijvoorbeeld, of minder korte vliegvakanties boeken.

Het afgelopen jaar heb ik heftige discussies meegemaakt. Corona was de aanleiding en een schisma het gevolg. Persoonlijk vond ik het pijnlijk om te zien hoe mensen zich vastbijten in hun meningen en kleuringen van gebeurtenissen. Als professioneel begeleidingskundige ben ik wel wat gewend maar het blijft voor mij verdrietig als er geen bruggen geslagen kunnen worden.

Uit professioneel oogpunt stel ik mij natuurlijk wel de vraag hoe het anders kan. Dan heb ik perspectieven van anderen nodig om anders te kunnen kijken. Ik handel immers altijd vanuit mijn eigen perspectief en ervaring. En die zijn per definitie beperkt. Dat geldt voor elk perspectief en elk mens.

Feiten verliezen het van emoties.

Interessant in dat kader is een Engels artikel dat ik gelezen heb met de titel: “Cognitieve psychologie en hersenbiologie helpen verklaren waarom feiten geen gedachten veranderen”.

Het artikel is gepubliceerd op 11 augustus 2022 in The Conversation en geschreven door Keith M. Bellizzi, hoogleraar  Human Development and Family Sciences, University van Connecticut, VS. Onderstaande vertaling is met toestemming van de auteur.

Wil je het hele artikel in Nederlandse vertaling lezen, gebruik dan deze link.

Veel leesplezier, Hans van Zanten.