​Ellen Tebbe 

Corona 

Bij het wakker worden schiet het door me heen: er was iets.  O ja, dat ene erge, Corona. 

Bang om ziek te worden ben ik niet echt. Maar toch voel ik angst. Mijn lijf reageert mee. Onrust, versnelde spijsvertering, om het netjes uit te drukken.

Komt dit door gemis aan contact? Mijn werk is gestopt. Een restaurant- en cafébezoeker kun je me niet noemen maar wat is het kaal om me heen. Mijn geliefde filmhuis Focus is gesloten.

Kortom: het nieuwe, vreemde, kale, onzekere maakt me onzeker, wiebelig. Zo gaat dat bij mensen. Bij mij.

Niet bij mijn hondje Dina. Zij is vrolijker dan ooit. Vrouwtje gaat langer wandelen. Vrouwtje neemt de tijd. We steken over zonder te wachten. Brommers en scooters, je hoort ze niet. Ik kijk naar haar en benijd haar. Hoe ze daar slaapt op haar dekentje.

En ik? Rust en stilte zijn toch prettig?

Jazeker. Waarom dan angst? Nu, na anderhalve week antivirus maatregelen, weet ik het. Voel ik het. Deze stilte heeft wakker gemaakt wat werk en beweging verhuld hebben. Oud verdriet blijkt vers. En roert zich.

Hoelang zal dit duren? Wat zijn de gevolgen? Zal het leven in de ‘coronastand’ wennen? Wat staat ons allen te wachten?

Intussen kwinkeleert en leeft de lente er lustig op los…