​door Adri van Dijk

Zoals vele anderen ben ik alleen. Geen dagelijkse aanspraak, bemoediging of chagrijn. Gelukkig kan ik er  goed mee om gaan- ik heb een computer met mail , een smartphone met Whattsapp. Maar het is wel veel stilte en mijn zo gewaardeerde grote wandelingen schieten er bij in – het mag en kan wel- maar ik wil toch niets oplopen van zo’n rondwaaiend virus- dus worden het korte wandelingen. Maar ik weet zeker, dat er veel mensen zijn voor wie deze periode heel moeilijk is- ik word door sommigen die ik goed ken,  met pijn ook gebeld . Ik voel me gevleid dat ze me nog weten te vinden. En het heeft me er toe aangezet om zelf anderen te bellen of een kaartje te sturen. Een kleinigheid toch? Maar hoe lang gaat het duren?? Hoe houden zij en ik dat vol?  Ik ben er niet gerust op, maar we moeten elkaar vasthouden door elkaar vast te houden en toe te spreken- op afstand weliswaar.

Ik vond een aardige tekst van onze goede zanger Stef Bos. Houd de moed er in!

Lentevers                                 

Onvoorstelbaar.

Hoe in twee weken de wereld kan veranderen

en wij in verwarring naar buiten kijken.

Overspoeld door feiten, waar we achteraan lopen,

zonder te weten waarheen.

Hoe goed wij ook door de jaren heen hebben geleerd

de kop in het zand te steken,

zelfs ondergronds dringt het nieuws tot ons door

en worden wij wakker geschud

door de stilte.

Stilte in straten, stilte in beelden,

waar we naar kijken met andere ogen,

die misschien weer opnieuw moeten leren zien.

Tot zover

Het begin van deze lente

die ons voorkomt als het einde der tijden,

de rest van het leven om ons heen.

fluit er maar op los, komt uit de knop en bloeit open.

Vogels leggen hun eieren met een optimisme,

die ons vreemd is.

De magnolia is gezegend,

ze kan de krant niet lezen

en de schaduw van een zwaluw  stijgt boven zichzelf uit

en vliegt de zomer tegemoet.

Maar onze nachten zijn stil,

de straten hebben hun stem verloren.

Wat kunnen wij anders dan blijven dromen

en geloven in een overwinning op een tegenstander,

die onzichtbaar is.

Maar eerst afstand nemen van alles

om te weten wat je mist als het er niet meer is.

Dat is misschien wat we weer moeten leren.

Een nieuwe tijd ontdekken

door ons in onszelf te keren.

Stef Bos