Door Wim Palstra 

Dit is deel 2 van de voorbereidende bijeenkomst voor de Paasviering ( die helaas niet doorgaat), die we een maand geleden hadden met de OLVé-diensten-voorbereidingsgroep.

Het prachtige lied “Met niets van niets” van Huub Oosterhuis bezingt nog eens hoe een wereld uit het niets in het licht werd gezet.  Je hoort het ’t OLVekoor al zingen.

Met niets van niets zijt Gij begonnen,hebt sprakeloos het licht gezegd,de tijd bepaald, het land gewonnen,de zeeën op hun plaats gelegd.

De ban der duisternis gebroken –en het werd morgen, dag na dag,een wereld in het licht gesproken,een mensheid die beginnen mag.

Geen eind in zicht. Geen rust gevonden.Het langste deel nog niet gegaan.Geen engel met ons mee gezondenom nacht en ontij te verslaan.

Met licht van licht hebt Gij geschrevenuw boek dat ons het leven redt,de woorden van uw trouw gegeven.En van dit lied de toon gezet.

Op het absolute nulpunt is God begonnen met het woord: er moet licht komen, en er kwam licht.. En dat woord zal doorgaan in de geschiedenis: ‘met licht van licht hebt Gij geschreven uw boek dat ons het leven redt’.. Nu er licht is kan het leven beginnen, zegt het 2^e couplet,

De mensen kunnen aan de slag, maar leven is niet alleen maar licht.  ‘Geen eind in zicht’ (3^e couplet), het eind is vaak zoek, de zin van het leven, ‘geen rust gevonden’ want er moet nog zoveel gedaan met alle zorgen erbij, en dan is er geen engel bij de hand (en God is ook niet in beeld), in nacht en ontij moeten mensen hun eigen weg gaan..

En toch.. meent het gedicht van Ronald da Costa:  Er zij licht.

Mensen zijn geboren om aan het licht te komen,

vogels vliegen boven zichzelf uit.

Mensen leven tot waar alles goed zal zijn.

Zo had God het voor ogen toen hij zijn eerste woorden sprak:

‘Er zij licht.’  Dat zal ook zijn laatste woord zijn.

Dat is onze bestemming: mensen te worden die telkens weer ook in moeilijke omstandigheden aan het licht komen, tot waar alles goed zal zijn.

Vaak staan we angstig en machteloos in het leven bij wat ons overkomt, zoals nu ook met de    enorme dreiging van de coronacrisis, die zovele slachtoffers maakt. Je zou er moedeloos van worden. Dood en zinloosheid liggen op de loer. 

En toch..wij mogen geloven dat mensen geroepen zijn om de duisternis van pijn, eenzaamheid en verdriet te doorbreken tot er klaarheid komt, en het licht daagt… Dat is al te zien niet alleen aan de onvermoeibare inspanningen van ziekenhuispersoneel maar ook in de enorme creativiteit die los is gekomen om elkaar ondanks de corona-regels te zien, te helpen, te bedanken en op te vrolijken. 

Mensen zijn geboren om voor elkaar licht te zijn..

 En God, hoe verborgen soms ook, gaat met ons mee…