door: Hans van Zanten | ZanZen
De gewoonte van kleine drama's
Mijn favoriete plekje is de stoel voor het raam. Het balkon is bedekt met zo’n dertig centimeter sneeuw, een dik pak. Het zal er vast en zeker niet lang liggen, maar voor nu is het een mooi gezicht. In de boomtoppen vechten twee eksters tegen twee zwarte rovers om het behoud van hun nest. Elke jaar opnieuw. Het gaat er venijnig aan toe. De eksters zijn in de minderheid, hebben niet veel andere wapens dan flink krijsen en heftig klapwieken met hun vleugels. De wereld dramatisch in haar zich herhalende beweging.
Pixels die verslijten
Ik zoom in op de verte en zie mijzelf plotseling zitten. Zoals op plaatjes van onze planeet in de oneindige ruimte, een pixel in het universum. De pixel die ik ben verouderd langzaam en zal over een niet al te lange tijd vervangen worden door een nieuwe. De wetmatige cyclus van sterven en geboren worden. Het universum is eeuwig in beweging, zonder begin en zonder eind.
Lichtvoetigheid
Een uur later loop ik in het sprengenbos, de bodem wit bedekt. Een roodborstje springt weg, hup, hup, hup. Het moet welhaast niets wegen want laat nauwelijks een indruk achter in de sneeuw. Was mijn footprint op de aarde ook maar zo gering. Ik neem de lichtvoetigheid van het vogeltje in me op; laat ik ook maar zo zijn, lichtvoetig huppend door deze wereld vol tegenstellingen.
Het geheim van gedachten
Nog twee roodborstjes kruisen mijn pad. Ze zijn er natuurlijk altijd wel, maar nu, tegen de achtergrond van het wit zijn ze ineens zichtbaar. Zo gaat het ook met onze emoties en gedachten, bedenk ik, die verschijnen tegen de achtergrond van onze geest en huppen ook zo weer uit het zicht. Hoeveel gedachten zijn er wel niet, waar worden ze geproduceerd en waarheen verdwijnen ze?
Overal hondenpoep
Van gedachten naar hondenpoep. Ook die is nu zichtbaar op de sneeuw. Hoeveel honden houden we wel niet met zijn allen? Voor mensen hebben we de riolering uitgevonden. Voor honden niet. In Oosterbeek staan her en der een soort afvalbakken waar je poepzakjes uit kunt trekken. Handig, mensen gebruiken ze ook. Hier in het bos niet, overal poep.
Wat je niet mag doen
Ik heb geen hond. Wel een vrouw. Dat mag ik natuurlijk niet zo zeggen. Maar ik kon het even niet laten. Zoals de moutainbikers het even niet konden laten om dwars over alles heen te biken. Hoe dikwijls zeggen of doen we onbewust dingen? Het is vermoeiend om je overal bewust van te zijn. Bijna ondoenlijk, tenminste zolang bewustheid nog geen gewoonte is, dan moet je het inoefenen. Daar doet een mens meestal jaren over. Ik tenminste wel, ik ben er nog steeds mee bezig.
Weer thuis
Ik klim 80 treden omhoog naar mijn stoel. Bij het eksternest is de rust weergekeerd. De sneeuw ligt nog dik op de planten.
Dag Hans,
Eindelijk gelezen.
Wat waar en wat leuk geschreven.
Heerlijk ontspannen ook !