De Geest is onweerstaanbaar.

Er woonden mensen van over de hele wereld in Jeruzalem. Overal hoorde je vreemde talen en dialecten. Op een dag verzamelden zij zich allen voor een huis. Ze werden aangetrokken door een vreemd geluid. En toen ze zich daar verzameld hadden, kwamen de leerlingen van Jezus naar buiten. Ze begonnen vol vuur te spreken over Gods grote daden. En ieder hoorde hen in zijn eigen taal.

Het is een wonderlijk verhaal. Zo wonderlijk dat het in een roman van Gabriel García Màrquez niet zou misstaan. En toch heb ik het sterke gevoel dat het klopt, dat het zo kan gaan en is gegaan.

Het doet me denken aan een voorval van een paar jaar terug…..

Op een dag kwam de moeder van één van mijn leerlingen, een jongen van 10 jaar met een verstandelijke en lichamelijke handicap, voor de zoveelste keer bij mij. Nee, het ging niet goed met haar zoon op school. Hij zat niet goed in zijn vel, was vaak misselijk en verdrietig. We bespraken mogelijke oorzaken en oplossingen en we spraken een paar simpele maatregelen af, ook voor de zoveelste keer, waaronder een gesprekje met de leerling en elkaar op de hoogte houden van de stemmingswisselingen. De moeder ging opgelucht naar huis, dacht ik.

Tot mijn teamleider mij een uur later vertelde dat dezelfde moeder meteen na ons gesprek bij hem was geweest met de mededeling dat ze totaal geen vertrouwen had in onze school.

Ik werd razend. Uren had ik al in haar en haar zoon gestoken. Geen vertrouwen in school betekende geen vertrouwen in mij. Ik werkte dag in dag uit met haar zoon. Ik zei tegen mijn teamleider dat ik de gesprekken met haar helemaal zat was en dat ik haar dat ging zeggen ook.

Aan het eind van de schooldag sprak ik de moeder aan. Ik confronteerde haar met haar klacht bij de teamleider. Ze stotterde wat. Het was niet zo bedoeld en het ging meer over school in het algemeen.

Ik zei: “ Ik zal heel eerlijk met je zijn. Ik denk dat het met je zoon goed gaat maar dat je het heel moeilijk vindt om hem los te laten. En omdat jij dat uitstraalt, is je zoon ‘s morgens misselijk en huilerig.

Dus: wat heb jij nodig om hem los te laten en aan mij over te laten?”

Ze dacht even na. “Dat als ik op de gang blijf hangen, dat je hem dan bij de hand neemt en mij wegstuurt.”

“En dan ga jij weg?”

“Ja”.

“Ook als je zoon huilt?”

“Ja.”

“Nu ben ik er een dag niet, wat doe je dan?”

“Dan geef ik hem over aan je collega.”

Ze verontschuldigde zich. “Ik maak er een zooitje van”, zei ze. Ik zei: “Dat geeft niet, als we maar weer verder kunnen.”

Haar zoon was daarna niet meer misselijk of huilerig. De moeder vertelde dat ze af en toe hardop tegen zichzelf zei: “Wat heb ik nodig om hem los te laten?”

Ergens in een huis in Jeruzalem zitten de leerlingen bij elkaar. Ze zijn in de war en angstig.

“Angst vertakt zich langs de muren als klimop” zo schrijft een dichter.

Ze hebben een droom voor de toekomst meegekregen, zegt een andere dichter, geheimen bonzen in hun borst maar wat moeten ze ermee?

Ze zijn vissers, mannen van weinig woorden. Hoe kun je van hen verwachten dat ze gloedvol gaan spreken? En ex-tollenaars. Zij hadden altijd woorden genoeg, maar zijn nu op zoek naar een nieuwe taal.

Dan opeens weten ze wat ze moeten doen. Ze voelen de kracht van de Geest in zich. De woorden komen als vanzelf over hun lippen. Zo groot is God en dit is wat Hij wil: vrede, vreugde, liefde, goedheid, geloof …..

Iedere keer als  ik dit verhaal van Lucas lees, kan ik beter aanvoelen wat daar gebeurd is. Na  2000 jaar is het jaloersmakende enthousiasme van de verteller nog voelbaar. De mensen waren buiten zichzelf. Hoe kwam dat?

Omdat ze geraakt, bezeten waren door de Geest. Dezelfde Geest die Jezus bezield had. Dat wilden ze overal vertellen.

En dat gebeurt wonderlijk genoeg ook nog onder ons. Zijn Geest is ook ons ingeblazen. Het is goed om dat vandaag te beseffen. Het is een Geest die inspireert en bemoedigt.

Soms gaat dat gepaard met een knal, met vuurwerk zoals Lucas zo beeldend beschrijft.

Zoals ik plotseling mijn angst verloor om een confrontatie met een moeder aan te gaan. Zoals die moeder plotseling haar angst verloor om haar zoon los te laten.

En met ver strekkende gevolgen. Toen deze leerling de school verliet kreeg ik van hem een tas met het opschrift: “thanks to you I am ready to fly”.  Dank zij jou ben ik klaar om te vliegen.

Soms voelt de werking van de Geest meer als een rustig in- en uitademen.

Het gaat om dezelfde Geest die over Jezus kwam, nadat hij zich had laten dopen door Johannes. De Heilige Geest daalde op hem neer in de gedaante van een duif. Omstanders hoorden toen: jij bent mijn geliefde Zoon, in jou vind ik vreugde. Ook voor ons geldt dat woord: jij bent mijn geliefde dochter , mijn geliefde zoon. In jou vind ik vreugde. De adem van God zelf zucht in ons. En dank zij Hem, Jezus , zijn we klaar om te vliegen.

Marie-Louise Vroemen